قرارمان الان نبود اما تو هیچ وقت سر قول و قرارت نبودی. سانتا آرماندو صدایت می زدند اما قدیس نبودی. درست مثل ما مردم عادی پر از اشتباه و خطا و خیانت و بداخلاقی بودی.همین هم بود که دوستت داشتیم.

محبوب بی وفا

تو مارادونا بودی. دن دیه گو بودی. تنها اسطوره ای بودی که برای خودت هاله ای از نیکی و پاکی نساختی. تنها ستاره ای بودی که برای درخشان ماندن به خورشیدهای قدرت پناه نبردی. اما محبوب بودی. محبوب تر از پله که با مافیای فیفا سامبا می‌رقصید و دوست داشتنی تر از پلاتینی که در یوفا قمار قدرت و اختلاس می کرد. با آن قد کوتاه ، موهای پریشان و فر و صورت بی‌قواره ای که بیشتر به سرخپوست ها می ماند حتی مثل دیوید بکام و گابریل عمر باتیستوتا خوشتیپ و مانکن هم نبودی.در هر تیم باشگاهی که رفتی جنجال به پا کردی و مثل مالدینی و توتی و پویول حتی با وفا و سمبل باشگاه هم نبودی. هنگامی که ناپل را با آن همه جام که برایشان آوردی ترک کردی با تخم مرغ و عروسک های سوزنین و ناسازا الهه پیروزی شان را بدرقه کردند.

احترام دشمنان ابدی

 با آن همه تو مارادونا بودی . همانی که ما با تمام شعارهای ادیبانه ای که می دهیم بازهم دلمان برای شر بودن و بی انضباط بودن و یاغی بودنت غش می رود.با تمام جنجال ها و گستاخی هایت باز آخرین تصویری که از تو در ذهنمان ماند تصویر تابوتی بود که با لباس ناپولی و بوکا جونیورز پوشانده شده بود و آرام به سمت گورستان بلا ویستا می رفت .تصویر مردمان سرزمین نقره بود که برای ادای احترام به اسطوره طلایی شان در کاخ ریاست جمهوری به خط شده بودند. تو مارادونا بودی. سربازی که غرور شکسته مردمان آرژانتین را مقابل انگلیسی ها و برزیلی ها جلایی تازه زدی و کشور فرو رفته در زجر و فلاکتت را با شعبده هایت پر از لبخند و عشق کردی.همین بود که حتی هواداران ریورپلاته ، رئال ، یووه و سلسائو از پر کشیدنت اشک ریختند و بابت نبودن دشمنی ابدی و قابل احترام زانوی غم به بغل گرفتن.

چریک  بی تعهد

تو مارادونا بودی . همانی که اگر زودتر سرو کله ات پیدا می‌شد پشت موتور سیکلت «ارنستو چگوارا» سوار می‌شدی و هم رزم با او در بولیوی می جنگیدی و کنار او در کوه‌های سربه فلک کشیده آمریکای لاتین تیر باران می‌شدی. با فیدل کاسترو و چاوز پیمان ایدئولوژیک داشتی اما در ناپل جزو دارو دسته سیسیلی ها بودی و کوکائین جا به جا کرده بودی. برای کودکان بی پناه پول جمع می کردی و بیانیه می دادی ولی در ناپل قصر داشتی و عاشق دلبرکان اروپایی و لاتین بودی . حتی در هاوانا در حالی که میهمان کاستروی عزیزت بودی سه فرزند از خود به جای گذاشتی و سال‌ها زیر بار پدر بودنت نرفتی.

قربانی سیسیلی ها

تو دن دیه گو بودی و ما هیج وقت نفهمیدیم که مقابل تو از کدام طرف فریب و لایی می خوریم. با این حال ما شیفته و کنجکاو زندگی جذاب تو بودیم. درست مثل پاپاراتزی ها که روی شان اسلحه کشیدی و با همه بی‌بند وباری‌ات اجازه نمی دادی کسی در پستوی هزار توی زندگی ات سرک بکشد.جورج بست و پل گاسکویین ادای تو را در می‌آوردند و ما باز با خاطرات همان مردی خوش بودیم که قبل از شروع فینال جام جهانی نود و بعد از قتل عام ایتالیایی ها در نیمه نهایی سرخوشانه با توپ و با موزیک  COUNTRY ROADSTAR تانگو می‌رقصید و نمی‌دانست که مافیای قدرتمند کوکائیان را چقدر عصبانی کرده و آن‌ها چه خواب هایی که برایش ندیده اند.  در آن جام قهرمان نشدی اما اشک‌هایت برای مان جذاب تر از قهرمانی آلمان های مغرور و زمخت بود. وقتی در جام جهانی ۹۴  گفتند با مصرف «افی‌درین» دو پینگ کرده‌ای و با تیپا حذفت کردند حتی در بنگلادش و فیلیپین هم می گفتند این کار مافیاست. تو پا روی دمشان گذاشته بودی و آن‌ها اراده کرده بودند فوتبال آخرین شورشی تند و گستاخ و جذاب خود را از دست دهد.

مرگ مارادونایی

اصلا چه اهمیتی دارد که فوتبال مدرن شده باشد و تاکتیکی، ما جان مان برای همان فوتبال جنگجویانه و لاتینی که در استادیوم «آلبرت خ آرماندو»ی بوکاجونیورز با آن موهایی که ردی طلایی روی آن‌ها انداخته ای و میان آتش بازی و پوشال های کاغذی هوادارانت گم شده ای در می رود. پس مرگ در ۶۰ سالگی برای تویی که ماسیده از کورتن و انواع مسکن‌ها بودی و در مربیگری به هیچ جایی نرسیده بودی و گاهی با مسخره بازی هایت روی نیمکت گمان به زوال عقلت می رفت موهبتی بود. اصلا چرا باید سانتا مارادونا اینقدر زنده می‌ماند که خودش خودش را می‌بلعید؟ تو دن دیه گو بودی و باید جوری می رفتی که همه را جا می گذاشتی . همه را غافلگیر می‌کردی.درست مثل همین کاری که کردی. مرگ در میان کرونا ولی به دلیل سکته قلبی بعد از جراحی مغز. تو آرماندو دیه گو مارادونا بودی.